ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ – ΒΛΑΣΤΗ ΜΕ ΤΟ CROSS
Ενας στενός φιδωτός δρόμος, μας έβγαλε από το χωριό της Κλεισούρας. Ένα καινούριο Νissan Micra, μαύρο με πορτοκαλί λεπτομέρειες γέμιζε τον καθρέφτη. Προσπάθησα να απομακρυνθώ αλλά μάταια. Κολλημένος στον προφυλακτήρα ήταν θέμα χρόνου να προσπεράσει το crossάκι που με φιλότιμες προσπάθειες προσπαθούσε να κρατηθεί μπροστά. Και τότε … η άσφαλτος, μας τελείωσε …!!!
Πατημένος χωματόδρομος, με χαλίκι … Το μικρό fiat βρέθηκε στην έδρα του. Το μαύρο Micra άρχισε να γεμίζει σκόνη. Μια ταχύτητα κάτω αυτό, σταθερό γκάζι εμείς. Ηταν δύσκολο να μας πλησιάσει παρ’ όλ’ αυτά δεν το έβαζε κάτω. Όμως οι εκπλήξεις δεν είχαν σταματήσει. Νεροφαγώματα… κατέβασα ταχύτητα και για καλό και κακό πάτησα το κουμπάκι του ELD. “Οποιος φυλάει τα ρούχα του… “, έλεγαν οι παλιοί.
Σταμάτησα να κοιτώ τον καθρέφτη μου, αν κατάφερνε ν’ ακολουθήσει θα το έκανε πολύ αργά. Επικεντρώθηκα στη διαδρομή. Το χαλίκι γινόταν περισσότερο και οι στροφές περισσότερες και πιο κλειστές. Αν πατούσα φρένο πριν , έμενα κρεμασμένος στην ανηφορική έξοδο και ο μικρός μου diesel φαινόταν λίγος. Μου πέρασε από το μυαλό όλη η θεωρία περί οδήγησης πετρελαιοκίνητων… 4x4 (λες να υπάρχει τέτοια θεωρία;)
Πριν την κορυφή της στροφής κατεβάζω μια ταχύτητα ανεβάζοντας τις στροφές πάνω από 2800 , η ταχύτητα πέφτει, η ανηφόρα μου ρίχνει τις στροφές, κάπου εκεί στις 1500 με σύμμαχο τη μέγιστη ροπή από τον μικρούλι multijet, πατάω γκάζι και ευθυγραμμίζομαι με την έξοδο… Οι μπροστινοί τροχοί σπινάρουν στο χαλαρό οδόστρωμα και ο συνεκτικός συμπλέκτης μεταφέρει μέρος της ροπής στον πίσω άξονα. Εδώ αρχίζει η πραγματική διασκέδαση. Η ξαφνική δύναμη στους πίσω τροχούς τους ξεκολλά και φέρνει το πίσω μέρος από το crossάκι να χορεύει απόλυτα ελεγχόμενα με λίγο ανάποδο τιμόνι και σταθερό γκάζι…. ανυπομονώντας για την επόμενη στροφή.
Τα δέντρα δημιουργούν ένα πράσινο τούνελ με την άλλη άκρη να καλεί με ένα μπλε φωτεινό χρώμα. Πίσω μας ένα σύννεφο σκόνης με κάνει να νιώθω όπως τότε που περνούσαν τα μεγαθήρια του WRC από την ειδική στα Μετέωρα και ‘μεις προσπαθούσαμε να αποφύγουμε το χώμα που γέμιζε τα ρουθούνια μας … και ξανά μπροστά για να δούμε τον επόμενο (ασ’ το καλό, συγκινήθηκα).
Να σταματήσουμε για φωτογραφίες… Σωστά, αυτό το είχα ξεχάσει. Το μονοπάτι αριστερά φαινόταν να οδηγεί σε μια κεραία πάνω στο λόφο, ιδανικό μέρος, με το Σινιάτσικο για φόντο. Τα σύννεφα απειλούσαν με βροχή αλλά ταυτόχρονα έδιναν τον τέλειο φόντο αλλά και φωτισμό. Κατεβήκαμε από την άλλη πλευρά και κάναμε στάση στο εκκλησάκι δίπλα στο βράχο, στη μέση του πουθενά.
Λίγο πιο κάτω βρήκαμε το δρόμο για Βλάστη. Ένα γκρι Micra έμοιαζε να απορεί καθώς περνούσε από μπροστά μας …” από πού στον κόρακα ξεφύτρωσαν πάλι αυτοί…” . Όχι δεν είναι γκρι … μαύρο είναι… ήταν. Τέλος πάντων , έστριψε αριστερά για Πτολεμαΐδα. Εμείς πήγαμε δεξιά. Νομίζαμε θα βρεθούμε στη Βλάστη… Κανείς δε σκέφτηκε να κοιτάξει το gps … Καλύτερα…!!! Μπροστά μας ο Ναός του Αγίου Παντελεήμονα με το “μπαλκόνι” πάνω από το οροπέδιο της Βλάστης και την τεχνητή λίμνη του Σισανίου στο βάθος. Δροσιστήκαμε με το Αγίασμα και καθίσαμε να πάρουμε μια ανάσα.
Ενας στενός φιδωτός δρόμος, μας έβγαλε από το χωριό της Κλεισούρας. Ένα καινούριο Νissan Micra, μαύρο με πορτοκαλί λεπτομέρειες γέμιζε τον καθρέφτη. Προσπάθησα να απομακρυνθώ αλλά μάταια. Κολλημένος στον προφυλακτήρα ήταν θέμα χρόνου να προσπεράσει το crossάκι που με φιλότιμες προσπάθειες προσπαθούσε να κρατηθεί μπροστά. Και τότε … η άσφαλτος, μας τελείωσε …!!!
Πατημένος χωματόδρομος, με χαλίκι … Το μικρό fiat βρέθηκε στην έδρα του. Το μαύρο Micra άρχισε να γεμίζει σκόνη. Μια ταχύτητα κάτω αυτό, σταθερό γκάζι εμείς. Ηταν δύσκολο να μας πλησιάσει παρ’ όλ’ αυτά δεν το έβαζε κάτω. Όμως οι εκπλήξεις δεν είχαν σταματήσει. Νεροφαγώματα… κατέβασα ταχύτητα και για καλό και κακό πάτησα το κουμπάκι του ELD. “Οποιος φυλάει τα ρούχα του… “, έλεγαν οι παλιοί.
Σταμάτησα να κοιτώ τον καθρέφτη μου, αν κατάφερνε ν’ ακολουθήσει θα το έκανε πολύ αργά. Επικεντρώθηκα στη διαδρομή. Το χαλίκι γινόταν περισσότερο και οι στροφές περισσότερες και πιο κλειστές. Αν πατούσα φρένο πριν , έμενα κρεμασμένος στην ανηφορική έξοδο και ο μικρός μου diesel φαινόταν λίγος. Μου πέρασε από το μυαλό όλη η θεωρία περί οδήγησης πετρελαιοκίνητων… 4x4 (λες να υπάρχει τέτοια θεωρία;)
Πριν την κορυφή της στροφής κατεβάζω μια ταχύτητα ανεβάζοντας τις στροφές πάνω από 2800 , η ταχύτητα πέφτει, η ανηφόρα μου ρίχνει τις στροφές, κάπου εκεί στις 1500 με σύμμαχο τη μέγιστη ροπή από τον μικρούλι multijet, πατάω γκάζι και ευθυγραμμίζομαι με την έξοδο… Οι μπροστινοί τροχοί σπινάρουν στο χαλαρό οδόστρωμα και ο συνεκτικός συμπλέκτης μεταφέρει μέρος της ροπής στον πίσω άξονα. Εδώ αρχίζει η πραγματική διασκέδαση. Η ξαφνική δύναμη στους πίσω τροχούς τους ξεκολλά και φέρνει το πίσω μέρος από το crossάκι να χορεύει απόλυτα ελεγχόμενα με λίγο ανάποδο τιμόνι και σταθερό γκάζι…. ανυπομονώντας για την επόμενη στροφή.
Τα δέντρα δημιουργούν ένα πράσινο τούνελ με την άλλη άκρη να καλεί με ένα μπλε φωτεινό χρώμα. Πίσω μας ένα σύννεφο σκόνης με κάνει να νιώθω όπως τότε που περνούσαν τα μεγαθήρια του WRC από την ειδική στα Μετέωρα και ‘μεις προσπαθούσαμε να αποφύγουμε το χώμα που γέμιζε τα ρουθούνια μας … και ξανά μπροστά για να δούμε τον επόμενο (ασ’ το καλό, συγκινήθηκα).
Να σταματήσουμε για φωτογραφίες… Σωστά, αυτό το είχα ξεχάσει. Το μονοπάτι αριστερά φαινόταν να οδηγεί σε μια κεραία πάνω στο λόφο, ιδανικό μέρος, με το Σινιάτσικο για φόντο. Τα σύννεφα απειλούσαν με βροχή αλλά ταυτόχρονα έδιναν τον τέλειο φόντο αλλά και φωτισμό. Κατεβήκαμε από την άλλη πλευρά και κάναμε στάση στο εκκλησάκι δίπλα στο βράχο, στη μέση του πουθενά.
Λίγο πιο κάτω βρήκαμε το δρόμο για Βλάστη. Ένα γκρι Micra έμοιαζε να απορεί καθώς περνούσε από μπροστά μας …” από πού στον κόρακα ξεφύτρωσαν πάλι αυτοί…” . Όχι δεν είναι γκρι … μαύρο είναι… ήταν. Τέλος πάντων , έστριψε αριστερά για Πτολεμαΐδα. Εμείς πήγαμε δεξιά. Νομίζαμε θα βρεθούμε στη Βλάστη… Κανείς δε σκέφτηκε να κοιτάξει το gps … Καλύτερα…!!! Μπροστά μας ο Ναός του Αγίου Παντελεήμονα με το “μπαλκόνι” πάνω από το οροπέδιο της Βλάστης και την τεχνητή λίμνη του Σισανίου στο βάθος. Δροσιστήκαμε με το Αγίασμα και καθίσαμε να πάρουμε μια ανάσα.