ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΙΤΣΑ …
Δεξιά απότομος βράχος, αριστερά ατέλειωτος γκρεμός, κάναμε τον σταυρό μας να μην συναντηθούμε με άλλο αυτοκίνητο από την αντίθετη πλευρά. Φτάσαμε στην Μονή της Παναγίας στο Σπήλαιο Γρεβενών. Ξεδιψάσαμε στη βρυσούλα και ρίξαμε αρκετό νερό στο πρόσωπό μας. Μπήκαμε στο χωριό και ρωτήσαμε πώς θα πάμε στην Πορτίτσα. “…Αριστερά έχει μονοπάτι που θα σας βγάλει ακριβώς στο γεφύρι, περπατώντας γρήγορα δε θα κάνετε πάνω από μισάωρο, αλλά με το αυτοκινητάκι σας μάλλον θα θέλετε να πάτε από το δρόμο. Είναι γύρω στα 6.5 χλμ… όχι πάνω από 20 λεπτά …”.
Ευχαριστήσαμε και συνεχίσαμε ευθεία. 20 λεπτά για 6.5 χλμ ; μάλλον θα μπερδεύτηκε ο τύπος. Ο χωματόδρομος ξεκίνησε πριν ακόμη βγούμε από το χωριό. Στην αρχή βατός χωρίς εκπλήξεις… Δεν άργησε όμως να αλλάξει το σκηνικό. Φυτεμένες πέτρες έκαναν το crossάκι να τρίζει και να χτυπά απελπισμένα. Κόψαμε ταχύτητα προσπαθώντας να αντιμετωπίσουμε και την απότομη κλίση και τα νεροφαγώματα αλλά περισσότερο τρέμοντας στην ιδέα να πατήσουμε τις σαθρές άκρες και να βρεθούμε στο πουθενά. Έπρεπε να περάσει ένα τέταρτο για να δούμε κάτω στο βάθος την είσοδο του φαραγγιού και ακόμη 5 λεπτά για να φτάσουμε σ’ ένα υποτυπώδες parking . Ένα χωμάτινο ανάχωμα εμπόδιζε τα αυτοκίνητα να συνεχίσουν…
Περάσαμε από λακούβες, κροκάλες, άμμο … το εμπόδιο μας φάνηκε σαν πρόκληση. Πλησιάσαμε με το cross , αλλά … “Άσε φίλε δεν υπάρχει περίπτωση, θ’ αφήσεις ολόκληρη τη μάσκα εδώ.” . Αν 24 μοίρες γωνία προσέγγισης δεν είναι αρκετή… ας την κάνουμε 42… Έκανα μανούβρα και πλησίασα με την όπισθεν. Έτσι λύνουμε εμείς τέτοιου είδους προβλήματα. Όταν λέω “ εμείς “ , εννοώ εγώ και το panda cross.
Και κάπως έτσι φτάσαμε ακριβώς στο γεφύρι, όχι γιατί θα κουραζόμασταν να περπατήσουμε 200 μέτρα αλλά για να καυχηθούμε πως δε σταματάμε στα εμπόδια… Φυσικά αυτή την απόσταση αναγκαστήκαμε να την ξανακάνουμε με την όπισθεν μιας και δεν υπήρχε ούτε χιλιοστό για μανούβρα και ακούσαμε πολλές “επευφημίες” σ’ αυτή μας την προσπάθεια από μια παρέα, που φορτωμένοι με κάθε λογής μπαγκάζια, πήγαινε για μπάνιο στον Βενέτικο, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα.
Κι αν νομίζετε πως θα διαβάσετε για το επιβλητικό πέτρινο γεφύρι στη είσοδο του φαραγγιού ή για την άγρια ομορφιά των βράχων… απατάστε. Το μόνο που έχω να πω είναι για την επιστροφή που ήταν ακόμη δυσκολότερη λόγω ανηφόρας και με το έξτρα βάρος από τη χυλόπιτα που μας κέρασε η ομορφούλα με το μπικίνι που δε βγήκε από το νερό όση ώρα μείναμε εκεί.
Ίσως δε φορούσε καν μπικίνι αλλά εγώ υποψιάζομαι ότι ήταν… γοργόνα …!!!
Δεξιά απότομος βράχος, αριστερά ατέλειωτος γκρεμός, κάναμε τον σταυρό μας να μην συναντηθούμε με άλλο αυτοκίνητο από την αντίθετη πλευρά. Φτάσαμε στην Μονή της Παναγίας στο Σπήλαιο Γρεβενών. Ξεδιψάσαμε στη βρυσούλα και ρίξαμε αρκετό νερό στο πρόσωπό μας. Μπήκαμε στο χωριό και ρωτήσαμε πώς θα πάμε στην Πορτίτσα. “…Αριστερά έχει μονοπάτι που θα σας βγάλει ακριβώς στο γεφύρι, περπατώντας γρήγορα δε θα κάνετε πάνω από μισάωρο, αλλά με το αυτοκινητάκι σας μάλλον θα θέλετε να πάτε από το δρόμο. Είναι γύρω στα 6.5 χλμ… όχι πάνω από 20 λεπτά …”.
Ευχαριστήσαμε και συνεχίσαμε ευθεία. 20 λεπτά για 6.5 χλμ ; μάλλον θα μπερδεύτηκε ο τύπος. Ο χωματόδρομος ξεκίνησε πριν ακόμη βγούμε από το χωριό. Στην αρχή βατός χωρίς εκπλήξεις… Δεν άργησε όμως να αλλάξει το σκηνικό. Φυτεμένες πέτρες έκαναν το crossάκι να τρίζει και να χτυπά απελπισμένα. Κόψαμε ταχύτητα προσπαθώντας να αντιμετωπίσουμε και την απότομη κλίση και τα νεροφαγώματα αλλά περισσότερο τρέμοντας στην ιδέα να πατήσουμε τις σαθρές άκρες και να βρεθούμε στο πουθενά. Έπρεπε να περάσει ένα τέταρτο για να δούμε κάτω στο βάθος την είσοδο του φαραγγιού και ακόμη 5 λεπτά για να φτάσουμε σ’ ένα υποτυπώδες parking . Ένα χωμάτινο ανάχωμα εμπόδιζε τα αυτοκίνητα να συνεχίσουν…
Περάσαμε από λακούβες, κροκάλες, άμμο … το εμπόδιο μας φάνηκε σαν πρόκληση. Πλησιάσαμε με το cross , αλλά … “Άσε φίλε δεν υπάρχει περίπτωση, θ’ αφήσεις ολόκληρη τη μάσκα εδώ.” . Αν 24 μοίρες γωνία προσέγγισης δεν είναι αρκετή… ας την κάνουμε 42… Έκανα μανούβρα και πλησίασα με την όπισθεν. Έτσι λύνουμε εμείς τέτοιου είδους προβλήματα. Όταν λέω “ εμείς “ , εννοώ εγώ και το panda cross.
Και κάπως έτσι φτάσαμε ακριβώς στο γεφύρι, όχι γιατί θα κουραζόμασταν να περπατήσουμε 200 μέτρα αλλά για να καυχηθούμε πως δε σταματάμε στα εμπόδια… Φυσικά αυτή την απόσταση αναγκαστήκαμε να την ξανακάνουμε με την όπισθεν μιας και δεν υπήρχε ούτε χιλιοστό για μανούβρα και ακούσαμε πολλές “επευφημίες” σ’ αυτή μας την προσπάθεια από μια παρέα, που φορτωμένοι με κάθε λογής μπαγκάζια, πήγαινε για μπάνιο στον Βενέτικο, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα.
Κι αν νομίζετε πως θα διαβάσετε για το επιβλητικό πέτρινο γεφύρι στη είσοδο του φαραγγιού ή για την άγρια ομορφιά των βράχων… απατάστε. Το μόνο που έχω να πω είναι για την επιστροφή που ήταν ακόμη δυσκολότερη λόγω ανηφόρας και με το έξτρα βάρος από τη χυλόπιτα που μας κέρασε η ομορφούλα με το μπικίνι που δε βγήκε από το νερό όση ώρα μείναμε εκεί.
Ίσως δε φορούσε καν μπικίνι αλλά εγώ υποψιάζομαι ότι ήταν… γοργόνα …!!!