ΘΕΜΑ ΛΟΓΙΚΗΣ
Στο parking δεν υπήρχαν αυτοκίνητα, μετά από δυόμιση ώρες με 40 βαθμούς και δυο βουνά που ανεβοκατεβήκαμε, τελικά δεν ήμουν σίγουρος αν αυτό ήταν το μέρος που ψάχναμε. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο, τεντωθήκαμε, φορτωθήκαμε τα μπαγκάζια με νερό, φαγητό και πήραμε το μοναδικό δρομάκι που κατηφόριζε προς το δάσος και το ποτάμι…
Μετά από τέσσερις περίπου ώρες χορτασμένοι από δροσιά, φυσική ομορφιά αλλά και από τα ενισχυμένα τοστ που φάγαμε αποφασίσαμε να ανηφορίσουμε για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Με τη γλώσσα έξω και τα πνευμόνια σε κατάσταση πανικού, φτάσαμε στην αλάνα που αφήσαμε το όχημα … Μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Δεκάδες αυτοκίνητα «ατάκτως ερριμμένα» μαρτυρούσαν το πλήθος του κόσμου που είχε την ίδια ιδέα με μας για μια κυριακάτικη εξόρμηση στην Ελληνική φύση.
Βάλαμε τις άδειες τσάντες στο μικρούλι πορτ μπαγκάζ, ανοίξαμε διάπλατα τις πόρτες, μήπως και δροσιστεί λιγάκι το εσωτερικό, φορέσαμε ζώνες και έβαλα μπρος τον κινητήρα… Μόλις πιάσαμε την ανηφόρα ένας προειδοποιητικός ήχος με γέμισε ανησυχία… μπιπ, μπιπ και το πορτοκαλί λαμπάκι με το γράφημα του κινητήρα άναψε. Αμέσως στο πλάι, σβήσιμο και άνοιγμα το καπό… όλα φαίνονταν εντάξει, εκτός από την στεναχώρια στα μάτια της παρέας… Δεν είναι τίποτα μπείτε μέσα. Βάζω εμπρός τον κινητήρα, αγνοώ τα μηνύματα και ξεκινώ…
… Γκάζι, αφήνω συμπλέκτη και ταυτόχρονα λύνω χειρόφρενο. Όλα σωστά; Μάλλον όχι, ο κινητήρας σβήνει. Δεν πειράζει συμβαίνουν αυτά. Μια από τα ίδια και πάλι μένω κρεμασμένος. Η ανηφόρα αρχίζει και μου φαίνεται μεγαλύτερη, η παρέα προτείνει να βγει έξω μήπως και αυτό βοηθήσει την κατάσταση… ποιος είμαι εγώ που θ’ αρνηθώ.
Βάζω για μια ακόμη φορά μπροστά τον κινητήρα … μπιπ, μπιπ… πορτοκαλί λυχνία αναμμένη… αφήνω το χειρόφρενο και τσουλάω προς τα πίσω για να μην έχω μεγάλη κλήση μπροστά μου… με το φρένο πατημένο, κοιτάζω το ταμπλό και αφουγκράζομαι τον μικρό diesel … και τότε μου πέρασε από το μυαλό …!!!
«Λοιπόν αν είναι αυτό που φαντάζομαι δεν είσαι εντάξει… Ξέρεις πολύ καλά πως δε γινόταν να μη σε αφήσω μόνο στο parking , εξάλλου λίγο μετά ήρθε παρέα. Πρέπει να καταλάβεις πως, όπως εσύ μπορείς να πηγαίνεις σε μέρη που δεν μπορούν να πάνε κάποια άλλα αυτοκίνητα έτσι υπάρχουν μέρη που δεν μπορείς να πας εσύ αλλά μπορώ να πάω εγώ… με τα πόδια. Είναι τελείως ανεύθυνο να με κάνεις να ιδρώνω και να γίνομαι κι εγώ ρεζίλι, μαζί με σένα, που δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε σε μια ανηφόρα. Ας λήξει εδώ το θέμα κι ας φύγουμε για να μη μας πιάσει στο δρόμο η νύχτα»
«Τι έπαθες ; Μόνος σου μιλάς ;». Η παρέα μου είχε στηθεί στο παράθυρο του συνοδηγού και έσπαγε πλάκα με τον μονόλογό μου… «Μπείτε μέσα… φεύγουμε.»
Χωρίς κανένα πρόβλημα η επιστροφή, χωρίς προειδοποιητικούς ήχους και λαμπάκια… Όλα έδειχναν πως το πρόβλημα ήταν στιγμιαίο και διορθώθηκε από μόνο του, ενώ η δυσκολία εκκίνησης θα μπορούσε να κάλλιστα να είναι από την απειρία μου με το σύστημα Hill control που κρατάει για λίγο τα φρένα μπλοκαρισμένα για να ξεκινήσω σε ανηφόρα πάνω από μια ορισμένη κλίση.
Τα σκέφτηκα όλα αυτά, μου φάνηκαν αρκετά λογικά, παρ’ όλ’ αυτά την άλλη μέρα πήγα το crossάκι για πλύσιμο με ζεστό νερό και κερί γιατί ξέρω ότι του αρέσει, του ψιθύρισα κι ένα «συγνώμη», έτσι για να είμαστε σίγουροι, γιατί … καλή η λογική αλλά όχι για όλους …!!!
Στο parking δεν υπήρχαν αυτοκίνητα, μετά από δυόμιση ώρες με 40 βαθμούς και δυο βουνά που ανεβοκατεβήκαμε, τελικά δεν ήμουν σίγουρος αν αυτό ήταν το μέρος που ψάχναμε. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο, τεντωθήκαμε, φορτωθήκαμε τα μπαγκάζια με νερό, φαγητό και πήραμε το μοναδικό δρομάκι που κατηφόριζε προς το δάσος και το ποτάμι…
Μετά από τέσσερις περίπου ώρες χορτασμένοι από δροσιά, φυσική ομορφιά αλλά και από τα ενισχυμένα τοστ που φάγαμε αποφασίσαμε να ανηφορίσουμε για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Με τη γλώσσα έξω και τα πνευμόνια σε κατάσταση πανικού, φτάσαμε στην αλάνα που αφήσαμε το όχημα … Μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Δεκάδες αυτοκίνητα «ατάκτως ερριμμένα» μαρτυρούσαν το πλήθος του κόσμου που είχε την ίδια ιδέα με μας για μια κυριακάτικη εξόρμηση στην Ελληνική φύση.
Βάλαμε τις άδειες τσάντες στο μικρούλι πορτ μπαγκάζ, ανοίξαμε διάπλατα τις πόρτες, μήπως και δροσιστεί λιγάκι το εσωτερικό, φορέσαμε ζώνες και έβαλα μπρος τον κινητήρα… Μόλις πιάσαμε την ανηφόρα ένας προειδοποιητικός ήχος με γέμισε ανησυχία… μπιπ, μπιπ και το πορτοκαλί λαμπάκι με το γράφημα του κινητήρα άναψε. Αμέσως στο πλάι, σβήσιμο και άνοιγμα το καπό… όλα φαίνονταν εντάξει, εκτός από την στεναχώρια στα μάτια της παρέας… Δεν είναι τίποτα μπείτε μέσα. Βάζω εμπρός τον κινητήρα, αγνοώ τα μηνύματα και ξεκινώ…
… Γκάζι, αφήνω συμπλέκτη και ταυτόχρονα λύνω χειρόφρενο. Όλα σωστά; Μάλλον όχι, ο κινητήρας σβήνει. Δεν πειράζει συμβαίνουν αυτά. Μια από τα ίδια και πάλι μένω κρεμασμένος. Η ανηφόρα αρχίζει και μου φαίνεται μεγαλύτερη, η παρέα προτείνει να βγει έξω μήπως και αυτό βοηθήσει την κατάσταση… ποιος είμαι εγώ που θ’ αρνηθώ.
Βάζω για μια ακόμη φορά μπροστά τον κινητήρα … μπιπ, μπιπ… πορτοκαλί λυχνία αναμμένη… αφήνω το χειρόφρενο και τσουλάω προς τα πίσω για να μην έχω μεγάλη κλήση μπροστά μου… με το φρένο πατημένο, κοιτάζω το ταμπλό και αφουγκράζομαι τον μικρό diesel … και τότε μου πέρασε από το μυαλό …!!!
«Λοιπόν αν είναι αυτό που φαντάζομαι δεν είσαι εντάξει… Ξέρεις πολύ καλά πως δε γινόταν να μη σε αφήσω μόνο στο parking , εξάλλου λίγο μετά ήρθε παρέα. Πρέπει να καταλάβεις πως, όπως εσύ μπορείς να πηγαίνεις σε μέρη που δεν μπορούν να πάνε κάποια άλλα αυτοκίνητα έτσι υπάρχουν μέρη που δεν μπορείς να πας εσύ αλλά μπορώ να πάω εγώ… με τα πόδια. Είναι τελείως ανεύθυνο να με κάνεις να ιδρώνω και να γίνομαι κι εγώ ρεζίλι, μαζί με σένα, που δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε σε μια ανηφόρα. Ας λήξει εδώ το θέμα κι ας φύγουμε για να μη μας πιάσει στο δρόμο η νύχτα»
«Τι έπαθες ; Μόνος σου μιλάς ;». Η παρέα μου είχε στηθεί στο παράθυρο του συνοδηγού και έσπαγε πλάκα με τον μονόλογό μου… «Μπείτε μέσα… φεύγουμε.»
Χωρίς κανένα πρόβλημα η επιστροφή, χωρίς προειδοποιητικούς ήχους και λαμπάκια… Όλα έδειχναν πως το πρόβλημα ήταν στιγμιαίο και διορθώθηκε από μόνο του, ενώ η δυσκολία εκκίνησης θα μπορούσε να κάλλιστα να είναι από την απειρία μου με το σύστημα Hill control που κρατάει για λίγο τα φρένα μπλοκαρισμένα για να ξεκινήσω σε ανηφόρα πάνω από μια ορισμένη κλίση.
Τα σκέφτηκα όλα αυτά, μου φάνηκαν αρκετά λογικά, παρ’ όλ’ αυτά την άλλη μέρα πήγα το crossάκι για πλύσιμο με ζεστό νερό και κερί γιατί ξέρω ότι του αρέσει, του ψιθύρισα κι ένα «συγνώμη», έτσι για να είμαστε σίγουροι, γιατί … καλή η λογική αλλά όχι για όλους …!!!